O. Marcin Rudolf Szawerna urodził się 6.07.1912 r. w Essen-Dellwig w Westfalii z rodziców Konrada i Marii zd. Piprek. Po pierwszej wojnie światowej Szawernowie wrócili na Górny Śląsk i zamieszkali w Rogowie. Uczęszczał do gimnazjum w Rybniku, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. Do zakonu wstąpił w 1931 roku. Habit zakonny przyjął z rąk o. Michała Porady, magistra nowicjuszy w Wieluniu. Tam też złoży profesję czasową 8.11.1932 r. Studia filozoficzne odbył w Osiecznej (1932-1934), a teologiczne we Wronkach (1934-1937). Profesję wieczystą złożył 17.11.1935 r. we Wronkach. Święcenia prezbiteratu przyjął 26.09.1937 r. we Wronkach z rąk biskupa Walentego Dymka. Po święceniach był przez jeden rok wychowawcą i profesorem w Niższym Seminarium Duchownym Franciszkanów Kobylinie. W latach 1938-1939 przebywał w Pakości. W 1939 r. otrzymał pozwolenie od ministra generalnego Leonardo M. Bello OFM na odbycie studiów specjalistycznych w Lowanium, ale w lipcu tego roku został skierowany na Polesie, gdzie w Torokaniach (diecezja pińska) duszpasterzował wśród biednej ludności unickiej. Gdy wybuchła II wojna światowa, wrócił na Śląsk i osiadł w Rybniku. Ponieważ groziło mu aresztowanie przez gestapo, opuścił Rybnik w grudniu 1939 r. i przedostał się na Węgry, a w czerwcu 1940 r. udał się przez Jugosławię, Grecję, Turcję i Syrię do Palestyny. W Bejrucie wstąpił do wojska polskiego i został przydzielony do Brygady Karpackiej. Był kapelanem w różnych jednostkach wojskowych. Towarzyszył żołnierzom w walkach w Egipcie, w Libii i we Włoszech. Pod Monte Cassino został ranny. Brał też udział w bitwie o Bolonię. W uznaniu jego zasług położonych w walkach naczelny wódz, gen.Tadeusz Bór-Komorowski, mianował go w 1946 r. majorem. Został odznaczony dwa razy Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z mieczami, Medalem Wojska, Krzyżem Monte Cassino, Gwiazdą Afryki i Gwiazdą Italii. W grudniu 1946 r. zdemobilizowany udał się do U.S.A, gdzie w Cleveland przy kościele św. Stanisława pracował wśród tamtejszej Polonii (1946-1953). W latach 1953-1958 duszpasterzował w Kanadzie najpierw wśród Polonii razem z o. Ignacym Grzondzielem, a potem w Winnipeg i Vancouver. W 1958 r. wrócił do kraju. Był magistrem kleryków w Panewnikach oraz wicemagistrem nowicjuszy w Osiecznej. Wkrótce został przeniesiony do Poznania, a następnie do Wronek. W latach 1966-1970 był kapelanem sióstr franciszkanek w Trzcińcu. Po zlikwidowaniu placówki w 1970 r. został przeniesiony do Kobylina. Tam zachorował na miażdżycę. W 1977 r. został przeniesiony do Rybnika. Przez pewien czas przebywał w szpitalu, a następnie u swego brata w Pszowie. W 1979 r. został umieszczony w Zakładzie Sióstr Boromeuszek w Siemianowicach, gdzie przebywał aż do śmierci. Zmarł 23.12.1979 r. Pogrzeb odbył się 27.12.1979 r. w Rybniku. Koncelebrowanej Mszy św. pogrzebowej przewodniczył minister prowincjalny Damian Szojda OFM, a homilię wygłosił wikariusz prowincjalny Bazyli Machalica OFM. Pochowany został na cmentarzu zakonnym w Rybniku. Żył 67 lat, w zakonie 48, w kapłaństwie 42.

"Wędrująca Madonna" - życiorys o. Marcina Szawerny oprac. przez o. Ezdrasza Biesoka