Patron Seminarium
Święty Bonawentura należał do drugiego pokolenia braci żyjących po św. Franciszku i jego towarzyszach. Był profesorem filozofii, generałem zakonu, w końcu kardynałem Kościoła. Wszystko to zdarzyło się w ciągu 53 lat jego życia.
Giovanni Fidanza, bo tak właściwie nazywał się św. Bonawentura, urodził się około roku 1217 lub 1218 w miejscowości Bagnoregio. Jednakże niektórzy historycy przesuwają datę jego narodzin na rok 1221. Legendarne przekazy głoszą, że jako dziecko został cudownie uzdrowiony przez wstawiennictwo św. Franciszka. W młodości pierwsze nauki pobierał we franciszkańskiej szkole w rodzinnym miasteczku. Jako osiemnastoletni młodzieniec przybył do Paryża z zamiarem zapisania się na wydział artium liberarium (sztuk wyzwolonych).
W wieku dwudziestu sześciu lat zapukał do furty klasztornej paryskich franciszkanów. Tam przywdziewając habit zakonny przyjął nowe imię - Bonawentura (łac. bona ventura - dobra przyszłość). Motywem, dla którego obrał taką drogę życia był w pierwszym rzędzie wewnętrzny dynamizm życia, przypominający dynamizm pierwotnego Kościoła oraz heroizm pierwszych braci św. Franciszka. Rozpoczynając życie zakonne nie przerwał studiów i nadal słuchał wykładów świętej teologii. Swoją edukację uwieńczył uzyskaniem tytułu bakałarza biblijnego z jednoczesną możliwością prowadzenia wykładów uniwersyteckich. W 1253 roku zdobył najwyższy stopień magistra teologii, a w 1257 roku został mianowany oficjalnie profesorem uniwersytetu paryskiego. Drugiego lutego tego samego roku został wybrany generałem Zakonu Braci Mniejszych. Zaangażował się w uporządkowanie oraz reorganizację zakonu, który po śmierci św. Franciszka ogromnie się rozrósł. Bonawenturę nazwano drugim założycielem zakonu. Umarł 15 lipca 1274 roku podczas obrad Soboru w Lyonie, którego jako kardynał był jednym z głównych organizatorów. Bullę kanonizacyjną Bonawentury ogłosił Sykstus IV w 1482 roku, nadając mu jednocześnie tytuł doktora Kościoła.
Nazwany przez tradycję scholastyczną Doktorem Serafickim był myślicielem wszechstronnym - filozofem, teologiem oraz mistykiem. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę teologiczno - mistyczno - ascetyczną. Rozwija w niej problematykę życia wewnętrznego, począwszy od nawrócenia się do Boga, aż do mistycznego w Nim zachwytu. W całokształcie swej myśli przejawia niezwykłą umiejętność syntezy, technik teologicznych ówczesnej szkoły paryskiej, oraz doświadczenie kapłana i mistrza, który spotykał się z ludźmi o głębokim życiu wewnętrznym jak np. św. Tomasz z Akwinu, św. Ludwik IX a także bł. Izabela.
Św. Bonawenturę, razem ze św. Tomaszem z Akwinu, możemy nazywać olbrzymami umysłu i serca - epoki średniowiecza. Jest uznawany powszechnie za klasyka szczytowego okresu scholastyki oraz za jedną z największych postaci XIII wieku. Św. Bonawentura jest patronem braci mniejszych, teologów, dzieci, matek oczekujących potomstwa, robotników.
Historia Seminarium
W momencie swojego odrodzenia w 1923 roku, prowincja nie posiadała swojego studium, które przygotowywałoby alumnów do święceń i pracy duszpasterskiej. W tym celu wysyłano kandydatów na studia do różnych ośrodków, takich jak Fulda, Metz, Strasburg, Lwów i Kraków.
W 1923 roku zorganizowano pierwsze własne Studium Filozoficzne, a w 1925 r.oku Studium Teologiczne w Miejskiej Górce.
Studium Filozoficzne funkcjonowało w Miejskiej Górce do 1928 roku, kiedy to przeniesiono je do Osiecznej, a które istniało do 1939 roku. W Miejskiej Górce natomiast nadal kontynuowało swoją działalność Studium Teologiczne, które w 1931 roku przeniesiono do Wronek. Istniało ono tylko do wybuchu drugiej wojny światowej.
Prefektem Studium w okresie przedwojennym był o. Antoni Galikowski. Po wyborze o. Galikowskiego na urząd prowincjała w 1938 roku, prefektem został o. Edward Frankiewicz.
Po wojnie, na skutek braków personalnych, podjęto próbę zorganizowania wspólnego Studium wraz z prowincją św. Jadwigi we Wrocławiu. Jednakże już w 1948 roku zdecydowano o reaktywowaniu własnego Studium i jeszcze w tym samym roku przeniesiono braci alumnów z Wrocławia do Wronek.
Od nowego roku akademickiego 1949/50 Studium Teologii umieszczono w Panewnikach, a w rok później utworzono Studium Filozofii w Opolu. W okresie powojennym całością studiów kierowali kolejno: o. Edward Frankiewicz, o. Chryzostom Kurek, i o. Damascen Janosz, nazywani Prefektami Studium. Taki stan trwał do roku 1970, kiedy to zdecydowano o połączeniu obu ośrodków w jedną całość z siedzibą w Panewnikach.
Od tej pory nadano Studium urzędową nazwę: "Wyższe Seminarium Duchowne" a jego kierownik nosi tytuł Rektora Seminarium. Funkcję Rektora pełnili kolejno: o. Joachim Mazurek, o. Hieronim Dłubis, o. Gaudenty Kustusz, o. Marian Jankowski, o. Tacjan Wójciak, o. Lucjusz Wójtowicz, o. Witosław Sztyk i aktualnie o. August Smyczek.
